Πριν λίγες μέρες το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης δημοσιοποίησε το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος για την αξιολόγηση των μόνιμων εργαζομένων και των εργαζομένων αορίστου χρόνου στο Δημόσιο. Από το περιεχόμενο του σχεδίου είναι φανερό ότι υπηρετεί δύο βασικούς στόχους. Τη μείωση του προσωπικού και την υποταγή, όσων εργαζομένων παραμείνουν, στις αντεργατικές - αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνήσεων του κεφαλαίου. Η σύνδεση της αξιολόγησης με τις απολύσεις είναι δεδομένη καθώς τα πρώτα αποτελέσματά της θα παραχθούν αρχές του 2014, δηλαδή εντός της χρονικής περιόδου (2012-2015) κατά την οποία έχει εξαγγελθεί ότι το προσωπικό στο Δημόσιο θα μειωθεί κατά 150 χιλιάδες άτομα. Ο ίδιος ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης ομολόγησε πως στους «στάσιμους» υπαλλήλους μπορεί να επιβληθούν και ποινές. Είναι γνωστό ότι μεταξύ αυτών είναι η μείωση μισθών, αλλά και η απόλυση.
Η άλλη πλευρά της αξιολόγησης αφορά σε εκείνους που παραμείνουν στην υπηρεσία. Η σημασία της αξιολόγησης, και κάθε έννοιας, εξαρτάται από τις συνθήκες στις οποίες συμβαίνει. Ποιος την κάνει, γιατί, με ποιο σκοπό. Στον καπιταλισμό το αστικό κράτος θέτει στόχους που αποβλέπουν στην ... εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου. 'Η, όπως με σαφήνεια περιγράφει το σχέδιο, οι στόχοι πρέπει να αναλογούν με «τους καθορισμένους πολιτικούς στόχους». Τους στόχους αυτούς καλούνται - υποχρεώνονται πιο σωστά - να πιάσουν οι υπάλληλοι και με βάση την επίτευξή τους ή όχι αξιολογούνται. «Αξιος», επομένως, θα θεωρείται ο υπάλληλος που υπηρετεί όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά τους αντεργατικούς στόχους.
Σ' αυτή την κατεύθυνση το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος παίρνει διάφορα μέτρα, για να ενταθεί η διαδικασία αυτή που ήδη εξελίσσεται. Εξαναγκάζει τον υπάλληλο κάθε χρόνο να υπογράφει συμβόλαιο στόχων. Καθιερώνει συγκεκριμένες διαδικασίες αξιολόγησης και μηχανισμούς ελέγχου. Το κυνήγι των στόχων επιβάλλεται γιατί μόνο οι «καλύτεροι» υπάλληλοι θα αξιολογηθούν θετικά και θα έχουν τη δυνατότητα προαγωγής, άρα και αύξησης του μισθού. Με πανουργία φροντίζει ώστε η αξιολόγηση να αποτελέσει εργαλείο για την υπονόμευση της συλλογικής δράσης. Δε φθάνει να είσαι «καλός», αλλά «καλύτερος» από τους άλλους. Αρα πρέπει να ανταγωνίζεσαι τους συναδέλφους σου. Διαίρει και βασίλευε. Δε φθάνει να πιάσεις τους στόχους, αλλά πρέπει να το κάνει το σύνολο των υπαλλήλων της μονάδας που υπηρετείς για να πάρεις το κίνητρο επίτευξης στόχων. Αρα θα πρέπει να πιέζεις και τους άλλους να υπηρετούν τις αντιλαϊκές πολιτικές.
Και, βέβαια, είναι προφανές εξαρχής ποιος είναι ο «κακός» υπάλληλος. Αυτός που δε συμφωνεί με τους στόχους της εκάστοτε κυβέρνησης. Θα είναι, για παράδειγμα, ο γιατρός και ο νοσηλευτής που δε θα δέχονται να πληρώνουν εισιτήρια οι ασθενείς για να πάνε στο νοσοκομείο που θα διεκδικούν κατάργηση της εμπορευματοποίησης - ιδιωτικοποίησης. Ο δάσκαλος που θα παλεύει τα παιδιά μας να διαβάζουν από τα βιβλία και όχι από φωτοτυπίες και DVD και θα αντιπαλεύει την είσοδο επιχειρήσεων στα σχολεία. Ο καθηγητής που θα αρνείται να υπογράφει συμβόλαιο με στόχο να καλουπώσει τα μυαλά των παιδιών στα μέτρα και στις ανάγκες του κεφαλαίου.
Σε αυτό το μηχανισμό χειραγώγησης, φόβου και ιδεολογικής τρομοκρατίας οι εργαζόμενοι μπορούν να απαντήσουν μόνο με έναν τρόπο. Αντιπαλεύοντας αυτά τα μέτρα, αλλά και την πολιτική που τα επιβάλει με στόχο την ανατροπή της. Με βάση αυτό θα τους αξιολογήσει η ιστορία και οι επόμενες γενιές εργατών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και αντάξια του χώρου, όπου δεν θα θίγεται η αξιοπρέπεια κανενός συναδέλφου, υπηρεσιακού κ.λ.π. παράγοντα με την ελευθερία της γνώμης που δίνει η κοινωνική και ελεύθερη δικτύωση του ιστοχώρου μας.
Ευχαριστούμε
Από το Δ.Σ. ΠΕΤΕΕΜ