ΟΛΜΕ
Αγαπητοί και αγαπητές γονείς, μαθητές και συνάδελφοι
εκπαιδευτικοί
Θα μπορούσαμε να σωπάσουμε, κερδίζοντας την εύνοια
των ισχυρών, αλλά προτιμάμε να μιλήσουμε όπως αρμόζει σε δασκάλους/ες οι οποίοι
σέβονται τη δουλειά τους, τη γνώση και τους μαθητές τους. Η παραίτηση και η
σιωπή δεν ταιριάζει σε αγωνιζόμενους και σκεπτόμενους ανθρώπους. Η εξουσία
προσπαθεί να φιμώσει όσους σκέπτονται, να στρεβλώσει τις ιδέες μας για έναν
καλύτερο κόσμο, να συκοφαντήσει τη νέα γενιά, για την οποία ετοιμάζει μια
κοινωνική κόλαση. Εμείς οφείλουμε να
πάμε κόντρα στον καιρό, ακόμα κι αν το τίμημα είναι βαρύ. Λοιπόν, θα μιλήσουμε !
Η νέα σχολική χρονιά ξεκινά με τους χειρότερους
οιωνούς. Αντί κάθε οικογένεια και κάθε μαθητής/τρια-εκπαιδευτικός να
καταστρώσει τον κατάλογο των υποχρεώσεων, των ονείρων και των προσδοκιών του,
ασχολείται με τη “λίστα” των περικοπών, την οποία σκέφτηκε η Τρόϊκα και
υλοποιεί η κυβέρνηση.
Λιγότερα και χειρότερα, αυτό είναι το γενικό
πλαίσιο. Λιγότερα σχολεία, κλείσιμο των βρεφονηπιακών σταθμών, περικοπές στο
μισθό, σύνταξη, ασφάλιση, ιδιωτικοποίηση ακόμα και στο νερό της φύσης, αύξηση
πετρελαίου, τιμές-φωτιά, στο απόσπασμα υγεία-παιδεία-πρόνοια.
Το μνημόνιο φαντάζει σαν θηλιά στο λαιμό όλων μας.
Μας λένε ότι θάρθουν καλύτερες μέρες. Σαν τον ορίζοντα που όσο τον πλησιάζεις τόσο
απομακρύνεται. Η αυριανή μέρα, αν μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια, θα είναι
μέρα πένθους για όλα τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας. Από όπου κι αν
πέρασε το ΔΝΤ άφησε πίσω του χαλάσματα, θρήνο και οδυρμό. Η κερδοφορία του
κεφαλαίου αποδεικνύεται ισχυρότερη, για τις υποτελείς κυβερνήσεις, από τις
ανάγκες των ανθρώπων και της νέας γενιάς.
Εμείς δε θα γίνουμε Αγαμέμνονες για να θυσιάσουμε
την Ιφιγένεια ώστε να φτάσουμε στην Τροία (των κερδών). Ο δάσκαλος πρέπει να βρίσκεται
στο πλάι της Αντιγόνης για να πολεμήσει την εξουσία του Κρέοντα.
Σε αυτή τη ζωή είμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Οι αγωνίες σας
είναι και δικές μας, το μεροδούλι-μεροφάϊ αφορά όλους μας, η φτωχή παιδεία μας
συντρίβει. Όταν οι μαθητές μας διπλώνονται από την πείνα στην τάξη ή στην αυλή,
όταν η άνεργη μάνα μιλάει “για το ...